Czeskie piwo jest znane i cenione na całym świecie, ma też bogatą tradycję. Już mieszkające na terenach czeskich plemię Bojów zajmowało się warzeniem piwa jęczmiennego, zwanego kormu.
Pierwsze wzmianki pisemne o piwowarstwie w Czechach pochodzą z początku XI w. Dokumenty z XI i XII w. wspominają o uprawach chmielu, używanego do aromatyzowania piwa. O tym, że czeski chmiel miał wyjątkowy, delikatny aromat i niespotykany gorzki smak, dobrze wiedział Karol IV, który zakazał wywożenia sadzonek tej rośliny za granicę. Przywilej warzenia piwa otrzymały najpierw tylko klasztory i miasta królewskie. Jedynie mieszkańcy tych miast mieli prawo do wyrabiania słodu oraz prowadzenia browarów i wyszynków. Pierwsze miejskie browary powstały w XIV w., podobnie jak cechy browarników i słodowników. Piwowarstwo nabrało jeszcze większego znaczenia w XVI w., gdy browary w swych posiadłościach zaczęła budować również szlachta. Plantacje chmielu rozrosły się, a chmiel do dziś jest ważnym artykułem eksportowym.
Piwa jasne powinny mieć odpowiedni kolor, dlatego muszą być dobrze filtrowane i klarowne. Piana to nie tylko ukoronowanie piwa, ale i świadectwo jego jakości. Piwo pozbawione piany albo jest gorszego gatunku, albo zostało zbytnio schłodzone.
Już od najdawniejszych czasów złocisty napój służył również do przygotowywania najróżniejszych potraw, zwłaszcza mięsnych. W piwiarniach nadal podawane są specjalne sery piwne oraz zakąski na zimno (utopency, białe kiełbaski w marynacie) i ciepło.
W licznych browarach produkuje się przede wszystkim piwa jasne. Największe browary to: Prazdroj i Gambrinus z Pilzna, Staropramen z Pragi oraz Budvar z Czeskich Budziejowic. Ciemnego piwa o recepturze pochodzącej z czasów średniowiecza można się napić w Pradze U Fleků (wyrabia się go tylko tutaj, od 1499 r.). Słynne jest także praskie piwo z Braníka. Budziejowicki Budvar walczy na rynkach eksportowych z amerykańskim gigantem Budweiserem. Czesi mówią ironicznie, że przed napiciem się budvara trzeba też kupić dwa kufle budwaisera, aby umyć w nim ręce.
Pierwsze wzmianki pisemne o piwowarstwie w Czechach pochodzą z początku XI w. Dokumenty z XI i XII w. wspominają o uprawach chmielu, używanego do aromatyzowania piwa. O tym, że czeski chmiel miał wyjątkowy, delikatny aromat i niespotykany gorzki smak, dobrze wiedział Karol IV, który zakazał wywożenia sadzonek tej rośliny za granicę. Przywilej warzenia piwa otrzymały najpierw tylko klasztory i miasta królewskie. Jedynie mieszkańcy tych miast mieli prawo do wyrabiania słodu oraz prowadzenia browarów i wyszynków. Pierwsze miejskie browary powstały w XIV w., podobnie jak cechy browarników i słodowników. Piwowarstwo nabrało jeszcze większego znaczenia w XVI w., gdy browary w swych posiadłościach zaczęła budować również szlachta. Plantacje chmielu rozrosły się, a chmiel do dziś jest ważnym artykułem eksportowym.
Piwa jasne powinny mieć odpowiedni kolor, dlatego muszą być dobrze filtrowane i klarowne. Piana to nie tylko ukoronowanie piwa, ale i świadectwo jego jakości. Piwo pozbawione piany albo jest gorszego gatunku, albo zostało zbytnio schłodzone.
Już od najdawniejszych czasów złocisty napój służył również do przygotowywania najróżniejszych potraw, zwłaszcza mięsnych. W piwiarniach nadal podawane są specjalne sery piwne oraz zakąski na zimno (utopency, białe kiełbaski w marynacie) i ciepło.
W licznych browarach produkuje się przede wszystkim piwa jasne. Największe browary to: Prazdroj i Gambrinus z Pilzna, Staropramen z Pragi oraz Budvar z Czeskich Budziejowic. Ciemnego piwa o recepturze pochodzącej z czasów średniowiecza można się napić w Pradze U Fleků (wyrabia się go tylko tutaj, od 1499 r.). Słynne jest także praskie piwo z Braníka. Budziejowicki Budvar walczy na rynkach eksportowych z amerykańskim gigantem Budweiserem. Czesi mówią ironicznie, że przed napiciem się budvara trzeba też kupić dwa kufle budwaisera, aby umyć w nim ręce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz