piątek, 27 lutego 2009

Kuchnia rosyjska


Rosyjska kuchnia, choć nieco ciężka, smakuje wybornie. Do ulubionych potraw należą bliny (rodzaj naleśników ze słonym lub słodkim farszem), śmietana i syte dania mięsne, doskonałe zimą. W lecie w wielkim wyborze pojawiają się barwne i smaczne sałatki oraz zakuski (przekąski). Wspaniałe zupy smakują wyśmienicie o każdej porze roku.
Śniadanie (zawtrak) w hotelu podawane jest w różnych formach: od szwedzkiego stołu po zwykły chleb z masłem, dżemem, herbatą i jajkiem na twardo. Warto skosztować blinów, kaszy (różne odmiany) i syrników, pysznych z dżemem, cukrem i uniwersalnym rosyjskim dodatkiem, czyli śmietaną (smietana).
Rosjanie jedzą stosunkowo duży posiłek wczesnym popołudniem (obied), posiłek wieczorny jest lżejszy (użyn). Kolacje w restauracjach zwykle trwają bardzo długo. Posiłki (i karty) podzielone są na dania.
Najpierw podaje się zakuski zimne lub ciepłe. Bardziej wyszukane (z kawiorem) konkurują cenowo z daniem głównym. Najdroższy jest czarny kawior, czyli ikra jesiotra (ikra cziornaja, zwana też ziernistaja), czerwony – tańszy i bardziej słony to ikra łososia (ikra krasnaja, zwana także kietowaja). Podaje się go zwykle na tostach z masłem lub blinach, z wódką do popicia. Można też spotkać surogat kawioru z bakłażanów lub innych warzyw.
Zakuski obejmują także sałatki. Do najpopularniejszych należy oliwje, sałatka z siekanego mięsa i warzyw obficie polana śmietaną, i sieliodka pod szuboj, relikt kuchni sowieckiej, czyli „śledź w futrze” – sałatka rybna z warzywami. Obie powracają obecnie do restauracji w całym kraju na fali nostalgii. Często dobrą zabawą może być próba odkrycia, jakie egzotyczne składniki kryją się pod grubą warstwą kremowego majonezu. Wegetarianie powinni uważać – sałatki często zawierają siekane mięso, ryby lub owoce morza.
Po zakuskach pora na zupę; w menu pod nagłówkiem pierwyje bliuda (pierwsze dania). Większość rosyjskich zup przyrządzana jest na bazie mięsnego wywaru; warto spróbować następujących: borszcz (barszcz z buraków), łapsza (rosół z kury z makaronem), okroszka (chłodnik warzywny na kwasie chlebowym) i solianka (pożywna zupa mięsna lub rybna z warzywami).
Wtoryje bliuda (drugie dania lub dania główne) to inaczej goriaczije bliuda (dania gorące). Mogą być podzielone na firmiennyje (dania firmowe, specjalność zakładu, często umieszczane na początku karty dań), miasnyje (mięsne), rybnyje (rybne), ptica (drób) oraz owoszcznyje (jarskie). Jeśli nie zostanie od razu podany na stół, można poprosić o chlieb, wypiekany w rozlicznych odmianach – najlepszy, „czarny”, wyrabia się z bogatego w witaminy ciasta żytniego na zakwasie. Ziemniaki (kartoszka, kartofiel), podobnie jak u nas, nie są uważane za warzywa i trzeba zamawiać je oddzielnie.
Po głównym daniu podaje się diesierty (deser, także sładkije bliuda). Przeważnie będą to lody (marożenaje), które Rosjanie uwielbiają (często pochłaniają duże porcje przy stolikach na zewnątrz, nawet przy minusowej temperaturze). Popularne są także ciastka w dziwacznych kolorach.

Rosja



Rosja, Federacja Rosyjska (ros. Россия, Rossija; Российская Федерация, Rossijskaja Fiedieracyja) – państwo rozciągające się od wschodniej Europy poprzez północną część Azji po Ocean Spokojny. Rosja jest największym państwem na świecie według powierzchni, jej terytorium jest większe od kontynentu: Europy, Australii i Antarktydy. Pod względem liczby ludności zajmuje 8. miejsce (po Chinach, Indiach, USA, Indonezji, Brazylii, Pakistanie i Bangladeszu).
W ZSRR Rosja (czyli Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka, w skrócie RFSRR) pełniła rolę dominującą, od 1991 roku jest samodzielnym państwem. Widać różnicę między obecną pozycją Rosji, a czasami zimnej wojny, kiedy ZSRR był jednym z dwóch światowych supermocarstw. Obecnie Rosja jest uważana za światowe mocarstwo, a przez niektórych nawet za supermocarstwo.

Kuchnia szkocka


Szkocka kuchnia znana jest z shortbread (maślane pieczywo chrupkie), kidney pie oraz haggis. Haggis to owczy żołądek napełniony mieszaniną złożoną z posiekanych owczych podrobów (serce, płuca i wątroba), płatków owsianych, cebuli i przypraw, zaszyty i ugotowany. Zazwyczaj podaje się go z ziemniakami. Kuchnia szkocka charakteryzuje się sporą ilością potraw zawierających owies. Przykładem może być tu cranachan. Tradycyjne szkockie śniadanie składa się zazwyczaj z owsianki, jajek smażonych na bekonie lub też wędzonych ryb.

Szkocja



Szkocja (ang. Scotland, gael. Alba) – dawniej niezależne królestwo, obecnie część składowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Obejmuje północną część wyspy Wielkiej Brytanii oraz Hebrydy, Orkady i Szetlandy. Od południa graniczy z Anglią. Krajobraz w przeważającej części wyżynny i górski. Klimat umiarkowanie ciepły, wybitnie morski. Na północy Szkocji Góry Kaledońskie i Grampiany, na południu Wyżyna Południowoszkocka. W centrum niewielka Nizina Środkowoszkocka skupiająca większą część ludności.
Patronem Szkocji jest św. Andrzej. Kwiatem charakteryzującym Szkocję, jako region zaliczany do Wielkiej Brytanii, jest oset.

środa, 25 lutego 2009

Zemsta faraona


Poetycka nazwa swojskiej biegunki. Dopadła mnie i nie chce opuścić...
Biegunka (łac. diarrhoea) – objaw chorobowy polegający na znacznym zwiększeniu liczby wypróżnień w ciągu doby, lub zmianą konsystencji stolca na płynną lub półpłynną. Biegunką określa się również stan, gdy nawet jednorazowo w stolcu pojawia się treść patologiczna, taka jak śluz, ropa lub krew. Biegunce towarzyszy wzmożona perystaltyka jelit i często kurczowe bóle brzucha.
Stosowanie diety w trakcie zatrucia pokarmowego jest koniecznością. Przez 1-2 dni w ostrym nieżycie żołądka zazwyczaj nie podaje się w ogóle pokarmów. W czasie trwania głodówki nie wolno jednak w żadnym wypadku zapominać o spożywaniu odpowiedniej ilości płynów, aby zapobiec odwodnieniu. Wskazane są napoje niskosłodzone o temperaturze pokojowej, takie jak herbata, rumianek, napar z mięty, woda niegazowana. W ciągu dnia powinniśmy wypijać około 2 litrów płynów. Korzystniej jest pić często, ale w małych ilościach. 
W przypadku utrzymujących się wymiotów można pić większe ilości, aby sprowokować ponowne torsje i oczyścić żołądek z niepożądanego pokarmu. 
Wprowadzenie pożywienia musi odbywać się stopniowo. Najpierw dietę powoli rozszerzamy o kleiki, które powinny być przyrządzone z ryżu lub kaszy manny gotowanej na wodzie (nie na mleku!) z dodatkiem soli. Jeżeli wprowadzenie tego rodzaju pokarmów nie wywołuje żadnych niepożądanych objawów, dalej rozszerzamy dietę o sucharki. Następnie możemy urozmaicić jadłospis, włączając np. jajko na miękko, gotowane ziemniaki, gotowane mięso. 
Z mięs należy wybierać chude i delikatne gatunki, takie jak: cielęcina, chudy drób, np. kurczak lub indyk bez skóry. 
Wykluczone jest podawanie potraw smażonych lub zawierających dużą ilość tłuszczu. 
W początkowym okresie nie należy jeść warzyw i owoców, zwłaszcza surowych, oraz słodkich deserów. W dalszym rozszerzeniu menu można podać banana lub owoce zawierające dużo pektyn, np. pieczone jabłko, powoli przechodząc do zwyczajowej diety. 
Przez dłuższy jednak okres, mimo uzyskanej poprawy, a nawet całkowitego wyzdrowienia, należy unikać podawania konserw, marynat, mięsa i ryb wędzonych, warzyw strączkowych, warzyw kapustnych, alkoholu i ostrych przypraw.

Ogień i lód



Gorące źródła i lodowce. Raj dla tyrysty.

Kuchnia islandzka


Znający trochę Islandię ostrzegają tam się wybierających: uważajcie, nie dostaniecie tam ani gulaszu, ani kotletów schabowych, ale dostaniecie dania ze zgniłego rekina. 
Żart żartem, ale kuchnia islandzka bardzo się różni od naszej. Podstawą jadłospisu są ryby, przecież dobrobyt Islandii pochodzi głównie z połowów ryb. Islandczycy jedzą je kilka razy w tygodniu, są zresztą stosunkowo tanie. Ale jakie ryby! Pstrągi, łososie, cierniki, węgorze, dorsze, łupacze, sole i wiele innych, no i krewetki. Tak wspaniałych śledzi w Polsce nie znajdziemy. Potrawy mięsne są drogie, z wyjątkiem jagnięciny i baraniny. Nic dziwnego, skoro na 275 tys. mieszkańców przypada 600 tys. owiec. 
Smakołykiem dla Islandczyka jest łeb barani. Rozdziela się go na dwie części, marynuje albo gotuje. Z owcy nic się nie wyrzuca, prawie wszystko jest wykorzystywane, nawet oczy. Delikatesem są wędzone jądra baranie, zwane sursadir hrutspungar. Rzadką specjalnością jest kiełbasa sporządzona z drobno pokrojonych i odpowiednio przyprawionych jąder. Mięso, tłuszcz i krew zaszyte w owczym żołądku to statur. Serce, wątroba i płuca owcy tak samo zapakowane w owczy żołądek i ugotowane to blódmór – podobno bardzo pyszne. 
Turyści bardzo cenią sobie wędzone mięso baranie hangikjöt z młodymi ziemniakami, grochem i sosem. Ponieważ owce pasą się przez cały rok na łąkach, gdzie rośnie wiele ziół, ich mięso jest wyjątkowo smaczne. 

Ale najsłynniejsze danie to hakarl, czyli mięso rekina, które pocięte w wąskie paski musi przez kilka tygodni dojrzewać, leżąc na brzegu morza na deskach pokrytych żwirem i przykrytych kamieniami. Potem je się wędzi i długo suszy w przewiewnych szopach. Smakołyk pachnie trochę amoniakiem, a smakuje jak przejrzały ser camembert. Znawcy twierdzą, że najważniejszą rzeczą przy kosztowaniu tego delikatesu, to trzymać go jak najdalej od nosa. Do tego konieczna jest wysokoprocentowa wódka, zwana svarta daudi, czyli czarna śmierć oraz czarny razowy chleb. Dzisiaj ta potrawa jest specjalnością niewielu drogich restauracji, dawniej była przygotowywana i spożywana w czasie Thorrablott – święta obchodzonego w lutym. Przyrządzają ją jeszcze czasem rybacy, jeżeli oczywiście złowią rekina. Islandia to raj dla ptaków, toteż niektóre z nich, pardwy nurzyki, są ulubionymi przysmakami, a często były jedynymi. Tak było z maskonurami, niedużymi ptakami z wyglądu przypominającymi papugi. W ubiegłych stuleciach, gdy panował głód. stanowiły one w niektórych regionach wyspy podstawowe pożywienie, marynowane lub wędzone. Chleb islandzki smakuje inaczej niż nasz. Jest żytni, trochę słodkawy, brunatny, a nawet czarny. Dawniej był przygotowywany w naturalnych źródłach gorącej wody. W Islandii popularne też są żytnie naleśniki. Na śniadanie Islandczycy jedzą skyr, potrawę z przegotowanego mleka zmieszanego z twarogiem i z wystudzonym chudym mlekiem. Po kilku godzinach leżakowania i zabiegach technologicznych, substancję przeciera się przez sito i skyr jest gotowy. Podawany jest z solą, cukrem, owocami, bitą śmietaną, zależnie od gustu. Do popicia zsiadłe mleko surmjólk z palonym cukrem.
http://www.islandia.org.pl/kuchnia.html



Islandia



Islandia, Republika Islandii (Ísland, Lýðveldið Ísland) – państwo położone w Europie Północnej, na wyspie o tej samej nazwie i kilku mniejszych wyspach m.in. archipelag Vestmannaeyjar w północnej części Oceanu Atlantyckiego. Islandia jest jednym z krajów nordyckich.
Na Islandii żyje dwa razy więcej owiec niż ludzi.
Latem na Islandii dzień trwa prawie 24 godziny.
Islandczycy ogrzewają domy (86%) i baseny (prawie 100%) wodą geotermalną.
Na Islandii (terytorialnie 1/3 Polski) jest aż ok. 60 lotnisk.
Islandia nie posiada własnej armii, choć należy do NATO.
Picie i sprzedawanie piwa były zabronione do 1989 roku.

piątek, 20 lutego 2009

Konfitura z róży ucierana


Do ucierania zbiera się płatki róż świeże, zdrowe, suche i czyste.
Przebrane i oczyszczone, pozbawia się żółtych i gorzkich końcówek.
Tak przygotowane płatki zasypuje się cukrem biorąc na 1 kg około 1,20 kg cukru.
Gdy płatki puszczą sok, na drugi dzień uciera się je w makutrze drewnianą pałką aż powstanie jednolita masa.
Przed zakończeniem ucierania dodaje się odrobinę kwasku cytrynowego - róża nabiera wspaniałej barwy.
Masę ubija się w słoiczkach i hermetycznie zamyka.
Różę ucieraną wykorzystuje się do pieczenia ciast - szczególnie do nadziewania pączków.


Kazimiera Łatka - Barcice Dolne

środa, 11 lutego 2009

Ferie


Ferie, bądź feriae – starorzymskie określenie dni odpoczynku poświęconych obrzędom religijnym dla któregoś z bóstw.
Współcześnie pojęcia tego używa się w odniesieniu do dni wolnych od nauki szkolnej.
Włoskiego sformułowania ferie używa się również w odniesieniu do "wakacji sądowych" (vacatio legis).

Walentynki



Walentynki – święto zakochanych, obchodzone 14 lutego. Nazwa „walentynki” pochodzi od imienia św. Walentego, patrona chorych na padaczkę i epilepsję.
Istnieje zwyczaj wysyłania w tym dniu listów zawierających wyznania miłosne (często pisane wierszem). Współcześnie święto to zyskało bardzo komercyjny charakter. Na terenie Polski walentynki konkurują o miano tzw. święta zakochanych z miejscowym, rodzimym świętem słowiańskim zwanym potocznie Nocą Kupały lub Sobótką (obchodzonym w okresie przesilenia letniego, w nocy z dnia 21 na 22 czerwca).
Do Polski zapożyczone zostało z kultury francuskiej i krajów anglosaskich w latach 90. XX wieku.

Oponki


50 dag białego sera
50 dag mąki
3 jaja
½ szklanki cukru
1 i ½ łyżeczki sody oczyszczonej
olej do smażenia, cukier puder do posypania
Ser przekręcić dwukrotnie przez maszynkę (lub kupić ser mielony), dodać jaja, cukier oraz mąkę wymieszaną z sodą, wyrobić ciasto i rozwałkować na placki o wysokości 1 cm. Dużą szklanką wykroić kółka a dziurki w nich kieliszkiem. Ciastka smażyć na rogrzanym tłuszczu. Gdy ostygną posypać cukrem pudrem.

poniedziałek, 9 lutego 2009

Pizza





9 lutego obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Pizzy, jednej z najbardziej znanej i najlepiej rozpoznawanej na całym świecie potraw.
Pizza — potrawa kuchni włoskiej, obecnie szeroko rozpowszechniona na całym świecie. Często uznawana za fast food. W wersji podstawowej jest to płaski placek z wytrawnego ciasta drożdżowego (zob. focaccia), posmarowany sosem pomidorowym, posypany tartym serem mozzarella i ziołami, pieczony w bardzo mocno nagrzanym piecu. Pizzę podaje się na gorąco, lecz rozpowszechnione jest jedzenie jej również na zimno.
Istnieje wiele odmian pizzy z bardzo różnymi dodatkami. Mogą to być m.in. pieczarki, cebula, pomidory, oliwki, ananas, wędlina, owoce morza, ketchup, majonez, a nawet słodkie owoce i sosy.

Maniok jadalny







Maniok jadalny (Manihot esculenta Crantz), nazywany także maniokiem gorzkim lub podpłomyczem najużyteczniejszym - gatunek rośliny uprawnej należący do rodziny wilczomleczowatych (Euphorbiaceae). Pochodzi z Brazylii.
Ze zmielonych lub startych bulw otrzymuje się masę, która po wysuszeniu i prażeniu jest mielona. Powstająca w ten sposób mąka (tzw. kassawa) służy do wypieku chleba, sporządzania i przyprawiania różnych potraw oraz przerabia się ją na alkohol. Z masy powstałej ze zmielenia bulw otrzymuje się także mączkę skrobiową zwaną tapioką. Używa się jej do wyrobów cukierniczych i do sporządzania dietetycznych potraw skrobiowych.
Liście spożywa się jako warzywo. Sok mleczny gotowany z dodatkiem pieprzu jest przyprawą kuchenną, a z nasion otrzymuje się olej.

niedziela, 8 lutego 2009

Chmiel zwyczajny




Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus ) – gatunek byliny z rodziny konopiowatych (Cannabaceae). Występował w stanie dzikim prawdopodobnie w południowej Europie, na Bliskim Wschodzie i w Ameryce Północnej. Jednak uprawiany przez człowieka skolonizował (jako zdziczała roślina uprawna) strefę klimatów umiarkowanych i ciepłych całej Eurazji.
Szyszki chmielu wykorzystywane są w piwowarstwie i przemyśle perfumeryjnym.
Roślina lecznicza: zawiera aromatyczną żywicę (lupulinę), olejek lotny, gorycze i inne substancje o właściwościach uspokajających, bakteriostatycznych i moczopędnych. Napar z chmielu działa skutecznie przy zasypianiu, łagodzi nadpobudliwość, ma zastosowanie w leczeniu gruczołu krokowego, usprawnia trawienie. Wyciągu z szyszek używa się na wrzody i trudno gojące się rany, ze względu na silne właściwości bakteriobójcze.
Sztuka kulinarna: młode pędy mogą mieć zastosowanie w kuchni - surowe przyrządza się jako surówki, gotowane przypominają w smaku szparagi. Pliniusz Starszy, w swojej "Historii Naturalis" wymienia chmiel jak delikatną jarzynę. Opinię tę potwierdza Marcjalis w jednym ze swoich epigramatów.
Nie polecam do małych ogrodów. Pnącze rozrasta się w tempie 5 m na rok, a za pomocą podziemnych pędów mamy go coraz więcej - ja ze swoim walczę już 5 lat i nie mogę zlikwidować!


Dieta dla grupy krwi 0

Założenia diety dla grupy krwi 0:
Grupa krwi 0 jest najstarszą i najbardziej podstawową, pozostałością na szczycie łańcucha pokarmowego, z silnym i agresywnym systemem odpornościowym, gotowym i zdolnym do niszczenia każdego, przyjaciela lub wroga. Czynniki, które sprzyjają właściwemu rozwojowi ludzi z grupą krwi 0 to intensywne ćwiczenia fizyczne i białko zwierzęce. Jednak sukces w stosowaniu diety typu 0 zależy od tego, czy jesz chude, wolne od chemikaliów mięso, drób i ryby. Źródłem pożywienia przyjaznego dla organizmu człowieka o grupie krwi 0 nie są produkty mleczne i zbożowe. Przy diecie typu 0 w początkowej fazie możesz stracić na wadze, ograniczając w swym jadłospisie zboża, chleb i rośliny strączkowe. Czynnikiem sprzyjającym w przybieraniu na wadze ludzi z grupą krwi 0 jest gluten znajdujący się w kiełkach pszenicy. Jak również niektóre fasole i rośliny strączkowe, szczególnie soczewica i fasola nerkowata, zawierają lektyny, które odkładają się w tkankach mięśniowych, czyniąc je bardziej alkalicznymi i mniej zdolnymi do wysiłku fizycznego.
Trzeci czynnik naboru wagi u typu 0 związany jest z funkcjonowaniem tarczycy. Grupy 0 mają tendencję do niższego poziomu hormonu tarczycy. Ten stan, nazywany niedoczynnością tarczycy, występuje dlatego, że grupa ta ma tendencję do wytwarzania zbyt małej ilości jodu - materiału, którego jedynym zadaniem jest produkcja hormonu tarczycy. Symptomami niedoczynności tarczycy jest przybór wagi, zatrzymanie płynów w organizmie, zmęczenie a nawet zanik mięśni.

Produkty, które należy spożywać oraz te, których powinno się unikać:

Mięsa i drób
Wskazane: Baranina, cielęcina, jagnię, mięso bawołu, mięso jelenia, serce, wątroba, wołowina, wołowina mielona.
Unikać: Bekonu, gęsi, szynki, wieprzowiny.

Owoce morza
Wskazane: Aloza, biały okoń, dorsz, halibut, jesiotr, łosoś, makrela, morszczuk, okoń prążkowany, pstrąg tęczowy, ryba miecz, sardynka, sieja, snapper, sola, szczupak, śledź, tuńczyk błękitnopłetwy, żółty okoń.
Unikać: Barakudy, kawioru, łososia wędzonego, ośmiornicy, skrzydelnika, suma, śledzia marynowanego.

Jaja i nabiał
Wskazane: Nie ma, ponieważ należy bardzo ograniczyć spożycie produktów mlecznych. Natomiast obojętnymi produktami są: kozi ser, masło, ser farmer-feta-mozzarella-sojowy, mleko sojowe.
Unikać: Chudego lub 2% mleka, jogurtów wszystkich odmian, kefiru, koziego mleka, lodów, maślanki, pełnego mleka, serwatki, wszystkich pozostałych odmian sera.

Oleje i tłuszcze
Wskazane: Olej z oliwek, olej z siemienia lnianego.
Unikać: Oleju bawełnianego, oleju z kukurydzy.

Orzechy i pestki
Wskazane: Pestki dyni, orzech włoski.
Unikać: Maku, masła z orzechów ziemnych, orzecha brazylijskiego, orzechów litchi, orzechów nerkowca, pistacjowych, ziemnych.

Fasole i inne rośliny strączkowe
Wskazane: Fasola sduke, azuki, pinto, groch “czarne oczko”.
Unikać: Fasoli copper, navy, nerkowatej, tamaryndowej, soczewicy amerykańskiej, czerwonej, zielonej.

Zboża
Wskazane: Nie ma, ponieważ należy całkowicie wyeliminować je z diety.
Unikać: Kiełków pszenicy, mąki z owsa, mąki zbożowej, otrębów z owsa lub z pszenicy, płatków familia, kukurydzianych, siedem-zbóż, grape nut,pszenicy skrobi.

Chleb i grzanki
Wskazane: Chleb esseński, chleb ezechiela.
Unikać: Angielskich grzanek, bułek z otrębami owsa, chleba z kiełków pszenicy, chleba wieloziarnistego, grzanek, grzanek kukurydzianych, obwarzanek, pieczywa z mąki durum, pieczywa z mąki macowej, pieczywa z otrębów pszenicy, pieczywa pszennego, pumpernikla, wysokoproteinowego chleba.

Ziarna i makarony
Wskazane: Nie ma ziarna i makaronu, które mogłyby być wskazane dla grupy 0.
Unikać: Białej mąki pszennej, makaronu grysikoewgo, soba, ze szpinaku, mąki couscous, glutenowej, grahama, z kiełków pszenicy, z owsa, pszennej bulgur, pszennej durum, wszystkich pszennych mąk.

Warzywa
Wskazane: Boćwina, brokuły, burak szwajcarski, cebula czerwona, cebula hiszpańska, cebula żółta, chrzan, cykoria, czerwona papryka, czosnek, dynia, eskarola, jarmuż, kalarepa, kapusta bezgłowa, karczoch amerykański, karczoch jerozolimski, mniszek lekarski, okra, pasternak, pietruszka, por, rzepa, sałata rzymska, słodkie ziemniaki, szpinak, wodorosty.
Unikać: Awokado, bakłażana, białej kapusty, białej kukurydzy, białych ziemniaków, brukselki, chińskiej kapusty, czerwonej kapusty, czerwonych ziemniaków, czarnych oliwek, gorczycy, grzybów shiitake, kalafiora, lucerny, oliwek greckich, oliwki hiszpańskiej, pieczarek, żółtej kukurydzy.

Owoce
Wskazane: Figi suszone, figi świeże, śliwki ciemne, czerwone, suszone, zielone.
Unikać: Figi rajskiej, jeżyny, mandarynki, melona kantalupy, melona miodunki, orzechów kokosowych, pomarańczy, rabarbaru, truskawek.

Soki i napoje
Wskazane: Sok z ananasa, sok z ciemnej wiśni, sok z suszonej śliwki.
Unikać: Soków z jabłek, soku z kapusty, napojów i soków pomarańczowych.

Przyprawy
Wskazane: Chleb świętojański, curry, kurkuma, morszczyn, pieprz cayenne, pietruszka, rodymenia.
Unikać: Cynamonu, gałki muszkatołowej, kaparów, octu balsamowego, octu białego, octu z jabłek, octu winnego czerwonego, pieprzu białego, pieprzu czarnego mielonego, skrobi kukurydzianej, syropu kukurydzianego, wanilii.

Herbatki ziołowe
Wskazane: Chmiel, imbir, kozieradka pospolita, kurzyślep, lipa, mięta pieprzowa, mniszek, morwa, owoc dzikiej róży, papryka, pietruszka, sarsaparilla, śliski wiąz.
Unikać: Aloesu, czerwonej koniczyny, dziurawca, echinacei, gorzknika kanadyjskiego, goryczki, liści truskawki, lucerny, łopianu, podbiału, rabarbaru, senesu, szczawiu, tasznika pospolitego, znamion kukurydzy.

Używki
Wskazane: Woda seltzera, woda sodowa
Unikać: Coca-coli, czarnej herbaty bezkofeinowej, czarnej herbaty regularnej, kawy bezkofeinowej, kawy regularnej, likierów destylowanych, napojów gazowanych.

Inne przyprawy
Wskazane: Z umiarem i o niskiej zawartości tłuszczu i cukru, musztarda, majonez lub inne przyprawy do sałatek.
Unikać: Ketchupu, marynowanego kopru, marynat koszernych, marynat kwaśnych, marynat słodkich, przypraw smakowych.

Produkty zalecane w diecie dla grupy krwi 0 (sprzyjające spadkowi wagi):

* Wodorosty (kelp) - zawierają jod, zwiększają produkcję hormonu tarczycy,
* Owoce morza - zawierają jod, zwiększają produkcję hormonu tarczycy,
* Sól jodowana - zawierają jod, zwiększają produkcję hormonu tarczycy,
* Wątroba - jest źródłem witaminy B, sprzyja wydajnemu metabolizmowi,
* Czerwone mięso - sprzyja wydajnemu metabolizmowi,
* Kapusta włoska, szpinak, brokuły - sprzyjają wydajnemu metabolizmowi.

Produkty niezalecane w diecie dla grupy krwi 0 (sprzyjające wzrostowi wagi):

* Gluten pszenicy - zakłóca produkcję insuliny, zwalnia metabolizm,
* Kukurydza - zakłóca produkcję insuliny, zwalnia metabolizm,
* Fasola nerkowata (kidney) - pogarsza wykorzystanie kalorii,
* Fasola navy - pogarsza wykorzystanie kalorii,
* Soczewica - hamuje właściwy metabolizm odżywczy,
* Kapusta - hamuje działanie hormonu tarczycy,
* Brukselka - hamuje działanie hormonu tarczycy,
* Kalafior - hamuje działanie hormonu tarczycy,
* Gorczyca - hamuje działanie hormonu tarczycy.



Migdałowiec zwyczajny









Śliwa migdał (Prunus dulcis P. Mill.), nazywana także migdałowcem lub migdałem - gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Pochodzi prawdopodobnie z Azji Środkowej i Azji Mniejszej.
Roślina uprawna : uprawiana głównie w basenie Morza Śródziemnego: Hiszpania, Francja, Włochy i Kalifornia. Północny zasięg upraw przebiega przez Czechy i Słowację. W przemyśle spożywczym występują w charakterze bakalii oraz często przerabiane są na marcepan. Z nasion migdału robi się bardzo smaczny i mający duże własności odżywcze olejek migdałowy.
A. communis var. sativa - odmiany słodkie, owoce wykorzystywane w cukiernictwie, podobnie pestki. Z nasion tłoczy się olej migdałowy wykorzystywany w przemyśle do smarowania precyzyjnych urządzeń. Z soku świeżo wyciśniętych owoców otrzymuje się napój - orszadę.
A. communis var. amara Focke - odmiany gorzkie, uprawiane na mniejszą skalę. Otrzymywany z ich pestek olej używany jest do produkcji niektórych likierów, a także mydła i esencji zapachowych wykorzystywanych w przemyśle spożywczym.

Wężymord czarny korzeń





Wężymord czarny korzeń, czarne korzonki, skorzonera (Scorzonera hispanica L.) - gatunek rośliny warzywnej z rodziny astrowatych.
Czarne korzonki, korzenie wężymordu, wieloletniej rośliny z rodziny złożonych pochodzącej z południowej i środkowej Europy. Skorzonera jest uprawiana dopiero od przełomu XVI i XVII wieku, przedtem spełniała rolę leczniczą jako środek przeciwko jadowi żmii. Obecnie uchodzi za doskonałe warzywo o szerokim zastosowaniu kulinarnym, zwłaszcza w krajach Europy Zachodniej.
Do spożycia przeznacza się korzeń o ciemnobrunatnej skórce, pod którą znajduje się biały, soczysty miąższ w smaku zbliżony do szparagów. Warzywo osiąga długość do 30 cm przy średnicy od 3 do 4 cm. Kształt i wielkość skorzonery zależą od warunków uprawy i odmiany. We Francji spożywa się również młode listki. Skorzonera dojrzewa na jesieni, ale w gruncie może pozostać do przymrozków.
To cenne pod względem odżywczym i smakowym warzywo zawiera m.in.: sód, potas, magnez, wapń, żelazo, fosfor, chlor, karoten, witaminy: E, B1, B2, C oraz kwas nikotynowy.
Najbardziej popularne odmiany to: Rosyjska Olbrzymia, Jednoroczna Olbrzymia, Czarny Piotruś, Wulkan, Schwarze Peter, Einjahrige Riesen.
Przy obieraniu używać rękawiczek, okropnie brudzi ręce. 
Garnek umyć natychmiast po ugotowaniu skorzonery, bo inaczej trudno domyć.
Pyszna jest z masłem i bułeczką.


sobota, 7 lutego 2009

Pasta con broccoli


  • 150 g spaghetti lub innego ulubionego
    4 łyżki oliwy z oliwek
    1 ząbek czosnku
    6 filecików anchois w oleju
    1 łyżeczka drobno posiekanej papryczki chilli
    10 różyczek brokułów
    sól, pieprz
Makaron ugotować al dente w osolonej wodzie. W międzyczasie na patelni rozgrzać 2 łyżki oliwy z oliwek z pokrojonym na plasterki czosnkiem. Dodać fileciki anchois, papryczkę chili i chwilę razem podsmażyć.
Do gotującego się makaronu, pod sam koniec gotowania dodać brokuły i ugotować je al dente. Makaron i brokuły odcedzić, wymieszać z pozostałymi 2 łyżkami oliwy z oliwek oraz z sosem z patelni. Doprawić solą oraz pieprzem.
 


Brokuł







Brokuł, kapusta szparagowa (Brassica cretica subsp. botrytis (L.) O. Schwartz.) – podgatunek kapusty kreteńskiej. Jest to roślina jednoroczna należąca do rodziny kapustowatych. Prawdopodobnie pochodzi z Cypru. Był powszechnie uprawiany w starożytnej Grecji i Rzymie.
Brokuł włoski, jednoroczna roślina z rodziny krzyżowych. Jej ojczyzną jest rejon Morza Śródziemnego, gdzie była znana w starożytności. Moda na brokuły przyszła po roku 1920, kiedy w Stanach Zjednoczonych zaczęto je reklamować jako wysokowartościowe warzywo o niebanalnym smaku. Brokuł swymi cechami morfologicznymi podobny jest do kalafiora, od którego różni się znacznie silniejszym wzrostem, kształtem liści oraz kształtem i zabarwieniem róży, która w początkowym okresie jest zwarta, potem stopniowo staje się luźniejsza, ma barwę zieloną lub fioletową. Do spożycia, poza różą główną, składającą się z wyraźnie uformowanych pączków, przeznacza się również róże boczne, wyrastające na bocznych pędach, a także grubą, mięsistą łodygę długości ok. 20 cm (odmierzając od róży głównej w dół).
  Brokuły są cennym warzywem, zawierają m. in.: sód, potas, wapń, żelazo, fosfor, chlor, karoten, witaminy: B1, B2, C; kwasy: nikotynowy, pantotenowy i foliowy.
  Brokuł jest bardzo odporny na przymrozki i dlatego nadaje się do uprawy w naszym klimacie. Do najbardziej znanych odmian należą: Waltham 29, Grand Central, Green Mountain, Midway.